Τα καλοκαίρια στο χωριό μου, στη Λέσβο, όλοι, εκτός από μας τα παιδιά, απολάμβαναν την καθιερωμένη σιέστα το μεσημέρι. Τότε εμείς τα μικρά διαβολάκια βρίσκαμε ευκαιρία να ξεμυτίσουμε και τρέχαμε στα Χωραφούδια, στη μικρή πλατεΐτσα κάτω από το λόφο που ήταν το σπίτι μας, όπου συναντούσαμε τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς για ατεεεέλειωτο παιχνίδι, μέχρι αργά το βράδυ.
Στην ανάπαυλα του παιχνιδιού και μέσα στην πιο καυτή ώρα του μεσημεριού αναζητούσαμε λίγη δροσιά... Τότε η βυσσινάδα που μας κερνούσε η μαμά κάποιου από την παρέα, έτσι όπως ερχόταν παγωμένη με τις σταγόνες δροσιάς ολόγυρα στο ποτήρι ήταν πράγματι το καλύτερο αναψυκτικό. Τη ρουφούσαμε με τον ίδιο τρόπο που ζούσαμε. Με δύναμη, με βιασύνη και με ένταση.
Χωρίς δεύτερη σκέψη
"Γεια σου κύριε μενεξέ"
(Ο.Ελύτης, Δ.Λάγιος, Τ.Τσανακλίδου).
700 γραμ. βύσσινα
1 και 1/2 κιλό ζάχαρη
TIP2: Για να καταναλώσουμε τα βύσσινα ως γλυκό κουταλιού, πρέπει να αφαιρέσουμε τα κουκούτσια τους πριν φυσικά τα βράσουμε. Αυτό γίνεται είτε με το ειδικό γκατζετάκι είτε με μια καθαρή φουρκέτα μαλλιών εύκολα.